من گدایم گدای حسینم
عشق او مایه ی سوز و سازم
واحد – شب اول فاطمیه اول 1390
عشق او مایه ی سوز و سازم
روی او قبله گاه نیازم
از غلامی او سرفرازم
چاکری بر سرای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
دل زِ مِهر رخش برنگیرم
این مرامم بود تا بمیرم
هر غمش را به جان می پذیرم
زنده چون با ولای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
بر سر کوی او من بِپاسَم
هست و بر او امید و هراسم
صاحبم را نکو می شناسم
من سگ باوفای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
او کریم است و از خود نَراند
هر گدایی که او را بخواند
فاش و گویم که هر کس بداند
من قرین عطای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
گر چه از حد فزون شد گناهم
پور زهرا بُوَد عذرخواهم
روز محشر نگو بی پناهم
در پناه لوای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
تا غمش در دلم خانه دارد
این دلم حال دیوانه دارد
چشمم از اشک و پیمانه دارد
روز و شب در هوای حسینم
نور صدق و صفا دارد این دل
مِهر آل عبا دارد این دل
عقده ی دل دارد این دل
عاشق کربلای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
گِریَم از ماتم اکبر او
بر لب تشنه ی اصغر تو
بر تن بی سَر و بر سَر او
خون جگر در عزای حسینم
من سگ باوفای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
تا غمش در دلم خانه دارد
این دلم حال دیوانه دارد
چشمم از اشک و پیمانه دارد
روز و شب در هوای حسینم
من سگ باوفای حسینم
... من گدایم گدای حسینم ...
آن دل که ورا غم نپذیرد عجب است
عاشق که از او جدا بمیرد عجب است
ما عبد حسینیم و چنین آقایی
گر دست غلام خود نگیرد عجب است
... من گدایم گدای حسینم ...