دیوونه ی کربلاتم ، از بچگی مبتلاتم
شور – شب اول فاطمیه 1388
هیئت بین الحرمین طهران
دیوونه ی کربلاتم
از بچگی مبتلاتم
سینه زن روضه هاتم
مدیون چشماتم
وقتی شبا بیقرارم
سرمو روو تربت میذارم
تورو به یادم میارم
دلبر و دلدارم
قربون روضه هات
عطر سینه زنات
قربون پرچم حرم کربلات
کربلا بسه دوری
مُردم از این صبوری
بیقرارِ بیقرارم
کربلا خسته حالم
این شبا توو خیالم
سر روو شیش گوشه میذارم
... حسین وای ، حسین وای ...
خاطره ی اولین بار
نگاه به صحن علمدار
دلم رو کرده گرفتار
دلتنگتم ای یار
من و یه دل هوایی
خسته شدم از جدایی
میخوام بشم کربلایی
مُردم زِ تنهایی
نمیگم عاشقم
آخه نالایقم
میدونم آقاجون
برات آینه ی دِقم
کربلا تا جوونم
آرزومه بتونم
عاشقونه زائرت شَم
کربلا دل دوباره
روز و شب ناله داره
کِی میشه مسافرت شَم
... حسین وای ، حسین وای ...
کرب و بلا کشتیِ دل
شکسته و مونده در گِل
منو ندونسته قابل
آقام ابوفاضل
ولی دلِ من میدونه
اربابِ من مهربونه
منو به تو میرسونه
بی تو دلم خونه
سینه ام مبتلاست
زخمیِ روضه هاست
همه ی آرزوم
دیدن کربلاست
کربلا چی کشیدی
اون دمی که شنیدی
ناله ی غریب مادر
کربلا در جنونم
از ته دل میخونم
روضه ی ارباب بی سر
... حسین وای ، حسین وای ...
