مادر چرا چشات یه کاسه خونه

سنگین – شب اول فاطمیه دوم 1394

مادر چرا چشات یه کاسه خونه

نگات همش به سمت آسمونه

میخوای نشون بدی که خوبه حالت

همین چیزا قلبمو میسوزونه

شرمندتم که مادر تو کار خونه کردی

با دستی که شکسته موهامو شونه کردی

غربت و سوز و آهت ، غم داره تون نگاهت

الهی که بمیرم کبوده روی ماهت

... ای مادر غریبم ، تنها و بی حبیبم ...

این بغضه که راه گلومو بسته

من زینبم با یه دل شکسته

بگو به من چی به سرت آوردن

که میخونی نمازتو نشسته

لگد زدن به پهلوت ، چرا کبوده بازوت

دستت بالا نمیاد زخمی شده سر و روت

پیر شدی تو جوونی ، ای ماه آسمونی

کاش نمیدیدم ای وای گوشواره هاتو خونی

... ای مادر جوونم ، ای یاس قد کمونم ...

بابامو تو کوچه ها میکشوندن

هیزم برا آتیش در رسوندن

پشت در خونه یه عده نامرد

مادرمو توو شعله میسوزوندن

زبونه بود و آتیش ، غنچه ی پَرپَرش سوخت

حتی به زیر چادر وای گیسوی سرش سوخت

تو خون وضو گرفتی ، با غصه خو گرفتی

چرا توو خونه مادر از بابا روو گرفتی

... ای مادر جوونم ، ای یاس قد کمونم ...