مهدی دلش در ماتمه ، اشکای چشماش زمزمه
مهدی دلش در ماتمه
اشکای چشماش زمزمه
داره میسوزه از غم امام صادق
رنجور درد و مِحَنه
دل توی سینش میزنه
امشب شده سینه زنِ امام صادق
شال عزا بر گردنش
یادش میاد که جدشو آزُردنش
شال عزا بر گردنش
یادش میاد تو کوچه ها کشوندنش
شال عزا بر گردنش
یه پیرمردو با چه وضعی بردنش
پای پیاده ، دشمن سواره
بارون چشماش داره میباره
... آه و واویلا ، آه و واویلا ...
خیل عدو دور و برش
دستاشو برده رو سرش
افتاده یاد مادرش امام صادق
افتاده یاد کوچه ها
آتیش و دود و شعله ها
مِحنت کشیده از جفا امام صادق
میخوره هر دفعه زمین
میرسه دشمن از یسار و از یمین
میخوره هر دفعه زمین
دلش میشه به یاد مادرش حزین
میخوره هر دفعه زمین
میبینه توی کوچه قُنفُذ لعین
دشمن رسیده با تازیونه
از هتک حُرمت دل پریشونه
... آه و واویلا ، آه و واویلا ...
تو لحظه های آخره
روضه میخونه یکسره
یاد گلو و حنجره امام صادق
یادش میاد از کربلا
سرهای روی نیزه ها
میسوزه از این روضه ها امام صادق
رو لبش آه حسرته
میبینه دشمنو پِی جسارته
رو لبش آه حسرته
به یاد عمه زینب و اسارته
رو لبش آه حسرته
یاد آتیش خیمه ها و غارته
اشکش روونه با دل پُر تب
دائم میخونه وای عمه زینب
... آه و واویلا ، آه و واویلا ...