هر چی که زِ غصه و غم شنیدین من دیدم
زمینه - شهادت امام جعفر صادق (علیه السلام) 1387
هر چی که زِ غصه و غم شنیدین من دیدم
کسی چه میدونه یک عمر چه زجری کشیدم
همیشه یه درد پهلو می رنجوند منو تا
ناسزا به مادرم فاطمه می شنیدم
خدا نکنه زندونی شِه تو قفس کبوتر
خدا نکنه گل به پیش بلبل بشه پرپر
دلم بیقراره تو غریبی رفتم به مادر
... وای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...
هوای نگاه بارونی ام تار و سرده
غم دو عالم به دور سر من میگرده
فقط من و بابام حیدر میتونیم بفهمیم
در خونه پیش چشمات بسوزه چه درده
هر کی هرچی غم دید من از اون غم دیده ترینم
کارم شده گریه غصه دار غم مدینم
کاش میخ در سوخته ی خونم میرفت تو سینم
... وای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...
طناب عدو رو دستم نشونده نشونه
دلم غم عمه ام زینبو خوب میدونه
وقتی منو میکشوندن تو کوچه شبونه
کاشکی میزدن به من سنگ زِ هر بوم خونه
خونمو به آتیش کشیدن من به یادم افتاد
کربلا و اهل حرم و اشک و آه و فریاد
داغ عمه زینب نمیره یک لحظه هم از یاد
... وای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...
شکر خدا بچه هامو نبردن اسارت
گوشواره و معجری رو نبردن به غارت
جا نمازمو کشیدن بیفتم بخندن
رسم مدینه همینه همیشه جسارت
اگه توی خونم به زمین خوردم منه مضطر
ولی دیگه اینجا نبود حرف نیزه و خنجر
دیگه پیش خواهر نبریدن سر برادر
... وای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...