خوش آن کسی که بُوَد در جهان غلام حسین
خوش آن کسی که بُوَد در جهان غلام حسین
خوش آن لبی که شود آشنا به نام حسین
خوش آن سَری که در او هست شوق دیدارش
خوش آن دلی که نشیند در او کلام حسین
جهان به واسطه ی نهضت حسین برپاست
که این حدیث خود از مادر گرام حسین
خوری چو آب گوارا برای رفع عطش
زِ یاد خویش مبَر آن زمان سلام حسین
ندیده دیده ی گیتی دگر نخواهد دید
به عزت و شرف و پاکی و مقام حسین
مَلَک زِ کنگره ی عرش میزند فریاد
خوش آن کسی که دهد جان در التزام حسین
صفا و صلح و ثبات و نجات و آزادی
نمونه ای بُوَد از حاصل قیام حسین
سنگ محک عشق حسین است
مصداق تک عشق حسین است
ما از سر این سفره به جایی نرویم
نان و نمک عشق حسین است