من سکینۀ حزینم ، سنگ غم شکست آیینه ام
سنگین - شب تاسوعای محرم الحرام 1389
من سکینه ی حزینم
سنگ غم شکست آئینه ام
یه دنیا غمه توو سینه ام
وای وای وای ، وای وای وای
اونکه بغضشو خورد تو گلو
اونکه توو دلش موند آرزو
اونکه مشکو داد دست عمو
وای وای وای ، وای وای وای
عمو رفتی برنگشتی ، عمو تو کجای دشتی
عمو فراموش نکردی ، عمو گفتی برمیگردی
عمو بی تو آب حرومه ، عمو کارمون تمومه
رقیه غش میکنه اگه تب کنی
کاش بودی اوضامونو مرتب کنی
ای غیرت الله کجایی تا که نگاه
به چشمای خیس عمه زینب کنی
... علمدار خدانگهدار ، علمدار خدانگهدار ...
آسمون نشین ، ای مه جبین
به خاطر ما خوردی زمین
جاش خالی کجاست اُم البنین
وای وای وای ، وای وای وای
مادرت که نیست عمه که هست
جای تو شده علم به دست
رفتی و قد بابا شکست
وای وای وای ، وای وای وای
عمو چشم بُرد قد و بالات ، عمو تیر زدن توو چشمات
عمو دستاتو بُریدن ، عمو روو تنت دویدن
عمو توو کمین نشستن ، عمو فرقتو شکستن
رفتی و صحرا رنگ بی رحمی گرفت
هر دلی از رفتنِ تو زخمی گرفت
سفره ی نذری توو علقمه چیدی و
هر کسی از پیکر تو سهمی گرفت
... علمدار خدانگهدار ، علمدار خدانگهدار ...
حالا که عمو شدی شهید
دور خیمه ها شمر پلید
برا ما خط و نشون کشید
وای وای وای ، وای وای وای
خنجر با نگاه نشون میده
چکمه ی سیاه نشون میده
راه قتلگاه نشون میده
وای وای وای ، وای وای وای
عمو وای از دلِ سنگی ، عمو صد مرکب جنگی
عمو وای از ته گودال ، عمو وای از تن پامال
عمو پیرهن میره غارت ، عمو ما میریم اسارت
تنگه دلم دست عمو رو بوس کنه
بابا کجاست دخترشو عروس کنه
کارم به جایی رسید بریم شهر شام
مطرب بیارن نگاه به ناموس کنه
... علمدار خدانگهدار ، علمدار خدانگهدار ...