گدایی درِ تو پادشاهی فرداست
مدح خوانی – میلاد حضرت علی بن موسی الرضا (ع) 1388
گدایی درِ تو پادشاهی فرداست
کجا روم که دو چشمم بر آستان رضاست
تویی که قبر تو قندیل عرش میباشد
تو را کرم سِزَد این خانه خانه ی زهراست
اذان مأذنه ی تو منادی عشق است
فدای قبه ی قبرت شوم که قبله نماست
دمیده سبزه و ریحان از آن به خطه ی طوس
که این حریم حریمِ امام سبز قباست
غبار درگه تو توتیای دیده ی او
به ذره ذره ی خاکت قسم که خاک شفاست
به سوز سینه ی زهرا قسم امید منی
گواه گفته ی من صبحدم نسیم صباست
گل بهشت به قبرت گلاب میریزد
مقام و مرتبه ات مانده ام که تا به کجاست
کلیم گشته در این آستانه جارو کش
رموز حرز تو بر صد کلیم دفع بلاست
به تو و قبر تو احرام بسته ام مولا
چرا که قبر شریف تو کعبه ی دلهاست
شها به عاشق دیوانه گوشه ی چشمی
که حاجتش نجف و کاظمین و کرب و بلاست
آمده ام عقده گشایی کنم
بر درت ای شاه گدایی کنم
بر حرم دوست پرستو شوم
ریزه خور ضامن آهو شوم
هیچ دری را نزنم غیر دوست
دیده و دل هر دو به دنبال اوست
جز قدح اشک مرا ظرف نیست
من که سراپا بدم و حرف نیست
حرف در این است غبار درم
بر تو و جد و پدرت نوکرم
روضه ی تو بوی جنان میدهد
کوی رضا خط امان میدهد
خانه ی تو خانه ی آل عباست
فوج ملک زائر قبر رضاست
بقعه ی تو قبله ی اهل دل است
نام رضا چاره ی هر مشکل است
ای به دو صد موسی عِمران امیر
زنده شد از معجزه ات نقش شیر
ای پسر سبز قبای علی
در تو بُوَد جود و عطای علی
رو چو به ایوان نجف میکنم
گریه کنان رضا رضا میکنم
قهر مکن با منه درد آشنا
اذن دخولی که گدایم گدا
فیض تو فیضی ست که بی خاتمه ست
خوان تو خوان کرم فاطمه ست
کوچه ی تو کوچه ی پیغمبریست
گر سگ این کوچه شوم سروریست
ای خلف با ادب بوتراب
جان جوادت تو زِ من رو متاب
ای علوی ای رضوی ای رضا
ای نمکین وارث شیر خدا
صحن و رواق و حرمت آرزوست
آب و غذا و کرمت آرزوست