سحرای حرمتو هیچ جای عالم نداره
سحرای حرمتو هیچ جای عالم نداره
پیش گنبد طلائیت حتی کعبه کم میاره
میزنم مِی مِی مِی از جامت
گشته دل دل دل دل در دامت
دلم از تو جون گرفته ، از تو آب و دون گرفته
منو بی تو زنده بودن خدا اون روزو نیاره
میزنم پر پر پر سوی تو
گشته دل دل دل آهوی تو
بی تو آشیون ندارم ، تویی همزبون و یارم
پیش پای زائر تو سرمو هدیه میارم
تو که شاه مهربونی ، با گداها همزبونی
تا که بنده ی تو هستم با کسی کاری ندارم
توی ایوون طلایی ، شده کار من گدایی
پادشاهی رو نمیخوام تا که بنده ام به این در
میریزه عشق عشق عشق از چشمات
دخیله دل دل دل تو دستات