یه سال و نیمه که داداش من شب و روز روضه خوندم
زمینه – شب شهادت حضرت زینب کبری (س) 1401
هیئت مُجیر نوشهر
یه سال و نیمه که داداش من شب و روز روضه خوندم
به یاد اون روز عطش همش زیر آفتاب بودم
هر موقع که آب میدیدم از غصه انگار میمردم
دارم میمیرم ، دارم میمیرم
ببین قدم خمیده
داداش دیگه بریدم
بعد تو من دیگه خوشی ندیدم
من کو به کو دویدم
چه حرفایی شنیدم
آخرشم به آرزوم رسیدم
... ای بی وفا زمونه ، ای بی وفا زمونه ...
لحظه ی آخرت داداش همش جلوی چشمامه
حق بده که دق بکنم که قاتل تو همرامه
جای طناب و سلسله رو پاها و رو دستامه
دارم میمیرم ، دارم میمیرم
صحرا به صحرا کو به کو هی تازیونه میخوردم
اگه نبود امانتی زودتر از اینا میمردم
کاشکی میشد رقیه رو هم با خودم از شام میبُردم
دارم میمیرم ، دارم میمیرم
ای بی وفا زمونه
بهار من خزونه
به یاد کربلا قدم کمونه
کی دردمو میدونه
کی از چشام میخونه
یکی نگفت اکبر تو جوونه
... ای بی وفا زمونه ، ای بی وفا زمونه ...
از این پایین تا روی نی رفتی و قرآن میخونی
خودم اینو خوب میدونم که غصه هامو میدونی
تا به ابد با غصه هات تو عالمو میسوزونی
برات بمیرم ، برات بمیرم
مادرمو اگر کسی نمیزدش تو کوچه ها
دیگه کسی جرأت نداشت تو کوفه و شام بلا
رقیه سیلی بخوره ، اصغر بره رو نیزه ها
برات بمیرم ، برات بمیرم
حال و روزم خرابه
دنیا همش عذابه
عشقِ بدون تو برام سرابه
رباب دلش کبابه
تو دت دشمن آبه
عباس همش شرمنده ی ربابه
... ای بی وفا زمونه ، ای بی وفا زمونه ...
شاعر : علیرضا عیدی