آهِ تورو شنیدم از خیمه
زمینه – شب عاشورای محرم الحرام 1402
هیئت بین الحرمین طهران
آهِ تورو شنیدم از خیمه
بالا سرت رسیدم از خیمه
از روی تل دیدم رو خاکایی
تا قتلگاه دویدم از خیمه
ریختن بهم با نیزه دنیامو
دریای خون گرفته چشمامو
خواستم تورو بغل کنم اما
سرنیزه ها بریده دستامو
توو دل گودال به خدا نفس بریدم
اِنقد که نیزه از تنت بیرون کشیدم
حالا که نیزه هارو از تن تو کَندم
زخماتو با چادر و معجرم میبندم
... جانم حسین ، جانم حسین جان ...
اومد سرم از هرچی ترسیدم
نشناختمت وقتی تورو دیدم
چیزی ازت نمونده بود داداش
جای سرت رگاتو بوسیدم
کرب و بلا گرفته بوی خون
ریخته سرت نیزه مثه بارون
جوری زدن تنت رو با نیزه
از پشت تو نیزه زده بیرون
این چه بلایی بود داداش سرت آوردن
از توی گودال با لگد درت آوردن
این چه بلایی بود که قلبتو سوزوندن
جنگ و جدالشونو تا حرم کشوندن
... جانم حسین ، جانم حسین جان ...
آتیش زدن به خرمن زینب
از تو چطور دل بکَنه زینب
میری و روی نیزه میبینی
رخت اسیری به تن زینب
با دستای بین طناب میرم
با غصه و غم و عذاب میرم
با قاتلای بی حیای تو
با گریه مجلس شراب میرم
زینب بمیره واسه غربت عجیبت
قرآن نخون که میشه خیزران نصیبت
پیش اینا که بین ما فکر کنیزن
قرآن نخون که رو سرت شراب میریزن
... جانم حسین ، جانم حسین جان ...
شاعر : محمد امین حق پناه