روی ضریحت میگذارم تا سرم را
شعرخوانی – شام 7 صفرالمظفر 1403
روی ضریحت میگذارم تا سرم را
انگار در آغوشِ خود دارم حرم را
با گریه آمد هر کسی با خنده برگشت
فهمیدم اینجا معنیِ جود و کرم را
با دست خالی آمدم چیزی ندارم
آورده ام با خود فقط چشم ترم را
من روبروی گنبدِ تو نذر کردم
تنها النگوهای دست مادرم را
مثل کبوترهای صحنت پهن کردم
در زیر پای زائران بال و پرم را
حالا که دقت میکنم صحنی نداری
هرچند میگردم همه دور و برم را
با این خیالات دلم جای ضریحت
باید به روی خاک بگذارم سرم را
شاعر : سجاد روانمرد