بلند شو علمدار علم رو بلند کن

سنگین - شب تاسوعای محرم الحرام 1396

بلند شو علمدار علم رو بلند کن

بازم پرچم این حرم رو بلند کن

واسه بچه هایی که چشم انتظارن

میخوان مثل من سر رو شونت بذارن

واسم تکیه گاهی به تو تکیه کردم

تو از خیمه رفتی چقدر گریه کردم

نبینم که داری به هق هق میفتی

به من تا به امروز برادر نگفتی

یه دل سیر بهم بگو برادر

میخوام صدات بپیچه توی لشکر

شاید فقط زینب کنه گلایه

بگه چرا بهش نگفتی خواهر

ای نور عین داداش کوچیکه ی حسین

شهید مقطوع الیَدین

… ای با وفا ، سقای دشت کربلا …

صداتو بلند کن بفهمن که هستی

هنوز زنده ای و چشاتو نبستی

واسه اون نگاهی که مونده به راهت

امیدواره الآن دم خیمه گاهت

سکینه سراغ عموشو میگیره

یه شیش ماهه دارم که داره میمیره

جواب ربابو چی میدی اباالفضل

مگه گریه هاشو ندیدی اباالفضل

رباب الآن ایستاده زیر آفتاب

پس پشت ابر چرا نمیره آفتاب

پاشو بریم دیگه دارم میترسم

جون رقیه مو بگیره آفتاب

برادرم تورو به جون دخترم

پاشو بیا بریم حرم

… ای با وفا ، سقای دشت کربلا …

بلند شو علمدار به این آه جان سوز

به کوریِ چشم اونایی که امروز

توی فکر خلخال ، تو فکر کنیزن

میخوان آبروی حسینو بریزن

میخوان زینبم رو بدن زجر و آزار

توی شام و کوفه ، توی کوچه بازار

تو جمع یه عده زنای یهودی

تو بزم شرابی که میرن به زودی

زینب الآن دلشوره داره عباس

حق داره که طاقت نیاره عباس

گفتم بهش میبَرنت اسارت

بهم میگفت مگه میذاره عباس

برادرم پاشو پناه خواهرم

تورو به خیمه میبَرم

… ای با وفا ، سقای دشت کربلا …